கோட்டாபய ராஜபக்ச நாடு திரும்பியது என்பது தற்போது இலங்கையினுடைய அரசியலில் மிகப்பெரிய பேசுபொருளாக மாறி இருக்கிறது. கோட்டாபய நாட்டிற்கு வந்ததை சிலர் கொண்டாடினாலும், பலரது முகங்கள் அதனை ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை.
இரண்டு மாதங்களுக்கு முன்புதான் அவர் இலங்கையில் விரும்பப்படாத நபர்களில் ஒருவராக இருந்த போதிலும், அவர் நாடு திரும்பியது அவர் அரசியலுக்கு திரும்புவதற்கான தொடக்கத்தைக் குறிக்கலாம்.
தற்போதைய அரசியல் சூழ்நிலையில் ஸ்ரீலங்கா பொதுஜன பெரமுன (SLPP) எம்.பி.க்கள் கோட்டாபய ராஜபக்சவை ஒரு அரசியல்வாதியாக வரவேற்க விருப்பம் தெரிவித்த நிலையில், ஒரு எம்.பி., கோட்டாபய ராஜபக்ச பாராளுமன்றத்திற்குள் நுழையத் தீர்மானித்தால், தனது நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் பதவியை விட்டுக்கொடுக்க முன்வந்துள்ளனர்.
அதேவேளை, ராஜபக்ச குடும்பத்தினர் உட்பட இலங்கை அரசியல்வாதிகள் ஓய்வு பெறுவதில் பெரும் தயக்கம் காட்டும் சூழலில், கோட்டாபய ராஜபக்ச அரசியலில் ஈடுபடுவதற்கான சாத்தியக்கூறுகள் இல்லை.
ஒரு ஜனநாயக நாட்டில், எம்.பி.யாக வருவதைத் தடுக்கும் சட்டத் தடையே இல்லாத சூழலில், தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட எம்.பி.யாக இருந்தாலும் சரி, தேசியப்பட்டியல் எம்.பி.யாக இருந்தாலும் சரி, அவர் முடிவு செய்தால், அவரைத் தடுக்க முடியாது.
எனவே கோட்டாபய ராஜபக்ச மீண்டும் அரசியலுக்கு வருவாரா இல்லையா என்பது மிகப்பெரிய கேள்வி அல்ல, ஆனால் நிறைவேற்று ஜனாதிபதியாக இருந்து அவர் எம்.பி.யாக இருந்து என்ன சாதிக்க முயற்சிக்கிறார் என்பதுதான்.
இங்கிருக்கின்ற கேள்வி நிறைவேற்று ஜனாதிபதி பதவியில் இருந்து ஓய்வு பெற மறுத்து பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களாக இருந்து நாட்டிற்கு குறிப்பிடத்தக்க எதையும் செய்யாத தனது சகோதரரும் முன்னாள் ஜனாதிபதியுமான மகிந்த ராஜபக்ச மற்றும் முன்னாள் ஜனாதிபதி மைத்திரிபால சிறிசேன ஆகிய இருவருமே அதே பாதையை அவர் தெரிவு செய்கிறார் என்றால் வெளிப்படையான உண்மை. தனிப்பட்ட நலன் காரணமாக, தேசிய நலன் அல்ல. இருப்பினும், இது இன்னும் பதிலளிக்கப்படாத கேள்வி.
கோட்டாபய ராஜபக்சவுக்கு நாடாளுமன்றத்தில் நுழைவதற்கு ஜனநாயக உரிமை உள்ளது.
எவ்வாறாயினும், அவரது முன்னோர்கள் அறிமுகப்படுத்திய பாரம்பரியத்தை அவர் ஏற்றுக்கொண்டால் – முன்னாள் நிறைவேற்று ஜனாதிபதிகள் வெறும் பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களாக பாராளுமன்றத்திற்குள் நுழைய முற்படாத உன்னத பாரம்பரியம் மற்றும் எழுதப்படாத சட்டத்திற்கு எதிரானது – இது கூறப்பட்ட புதிய, இழிவான பாரம்பரியத்தை மேலும் வலுப்படுத்தும் மற்றும் இயல்பாக்கும். முக்கியமாக பேராசை மற்றும் தனிப்பட்ட நலன்களால், மற்றும் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாத முன்னுதாரணத்தை அமைக்கும்.
அது நிச்சயமாக ஜனநாயகத்தில் ஊக்குவிக்கப்பட வேண்டிய போக்கு அல்ல. மேலும், மூத்த அரசியல்வாதிகள் மத்தியில் காணப்படும் இந்த பேராசை, திறந்த மனதுடன் இளம் அரசியல்வாதிகள் தலைமைப் பதவிக்கு வருவதற்கும், இலங்கையின் அரசியல் கலாசாரத்தை சிறப்பாக மாற்றுவதற்கும் தடையாக இருந்த முக்கிய காரணிகளில் ஒன்றாகும்.
